Za Tobą podążam

Dziś pójdę do Ciebie, ku słońcu będę podążać.

Znajdę Cię, mój luby, choćbyś w przestworzach

Zbudował mur. Gdziekolwiek teraz jesteś,

Znajdę Cię, podążając za drżącym sercem:

Pójdę doliną, pójdę przez rzeki i przedrę przez ciernie,

Za przysięgą złożoną Tobie będę podążać wiernie.

Tu, gdzie teraz jestem, słońce już nie wschodzi,

Ptaki zamarły, liście z drzew opadły... Niczym w nicości,

Bez wiary i nadziei, nie mogąc złapać oddechu,

Pragnę opuścić to miejsce na zawsze, w pośpiechu.

Jak daleka droga mnie czeka, by Cię odnaleźć

I w Twoich bezpiecznych ramionach się znaleźć?

Poszłam doliną, gdzie przyroda w sen zapadła,

Przeszłam przez rzekę, która była martwa.

Dotarłam nad urwisko, gdzie wiatr dął groźnie:

Spojrzałam w górę i ruszyłam przed siebie ostrożnie

Po schodach z puchu chmur, co przypłynęły z oddali,

Byśmy w swoje ramiona już na zawsze wpadli.

Leżąc na miękkim obłoku, co w skórę łaskotał,

Wyszeptałam Ci do ucha, jak bardzo Cię kocham.

Tyś mą dłoń w swą pochwycił, moja Miłości

I rzekłeś, że chcesz ze mną dożyć starości.

Wyznałam Ci, że życie dopiero sensu nabrało,

Gdy dwa osobne istnienia jednym się stało.

List do Mamy

Gdzie jesteś, Mamo? Gdzie Twe ramiona,
W których od dziecka tak chętnie się chowam?
Kocham Twój uśmiech - ten ciepły, radosny:
- Jest równie piękny, jak przebudzenie wiosny!
Twoje oczy, co zmarszczki dziś okalają:
- Te kreski-kreseczki uroku Ci dodają.
I posrebrzone włosy, które chcesz ukryć
Poprawiają nastrój, gdy dzień jest ponury.
Gdzie jesteś, Mamo? Wyfrunęłam z domu,
Lecz tak naprawdę - choć nie powiem nikomu -
Częścią serca i duszy przy Tobie zostałam,
Choć może jeszcze tego nie okazałam.

Na dobranoc

Słońce już zniknęło za horyzontem,
Ptaki swą codzienną pieśń skończyły.
Zatarła się granica pomiędzy morzem a lądem,
Otaczające nas zwierzęta we śnie się pogrążyły.
Zapal świecę, mój Luby, podaj mi dłoń,
Niech nie rozprasza nas zegara bicie.
Chcę jeszcze raz spojrzeć w Twych oczu toń,
Usłyszeć to, o czym myślisz skrycie.
Niech ten czas, co marzenia z koszmarami plącze
Zamieni się w sekundy zrozumienia i miłości.
Zabiorę strach i troski, dłonie nasze złączę,
Poczekam, aż na Twych ustach uśmiech zagości.
Lecz gdy północ wybije - zgaśnie świecy płomień,
Twe ciało zmęczone w puch się otuli,
Byś w marzeniach przeniósł się do tych wspomnień,
Po których człowiek szczęśliwy się budzi.

Samo z siebie

Samo z siebie nic się nigdy nie wydarzy. 

To tak, jakby wracając do domu dwa razy, 

Miało się nadzieję, że przez ten krótki czas 

W domu pojawi się miłość i jej cudu blask. 

Człowiek chowając się w kolczastej skorupie, 

Spogląda na świat bez radości, tak... smutnie. 

Jedyna siła do zmian tkwi właśnie w Tobie: 

Byś wzięła głęboki oddech i powiedziała: ,,Mogę!" 

Bo możesz uporać się ze swymi demonami: 

Z paraliżującym strachem przed relacjami, 

Z szukaniem wad w drugiej osobie, 

By skreślić ją całkiem z bycia przy Tobie. 

Każde zachowanie ma jakąś przyczynę! 

Czy ktoś skrzywdził tą zagubioną dziewczynę? 

Czy gdy powieki opadną, sny ma spokojne? 

Czy może i też wtedy jest smutków trochę? 

Pamiętaj, że samo z siebie nie zmieni się nic, 

A na pewno nie chcesz cały czas tak żyć! 

Szukaj pomocy: u przyjaciela, psychologa... 

Anioły sprawią, że łatwiejsza będzie dalsza droga

Plany z dzieciństwa

"Rozkwitaj jak na łące kwiat!"

- Mawiała kiedyś kochana mama.

"Pnij się w górę niczym ptak!"

- Powtarzał zawsze tata.

Lecz kwiat na łące stracił płatki,

Ptak gwałtownie sfrunął na ziemię.

Życie i marzenia niczym statki

Targane wiatrem, gdy na niebie

Pojawiły się chmury i błyskawice,

Zmieniły kierunek. Nie zatonęły,

Nie runęły, lecz przekształciły się

W ważniejsze cele i priorytety.

Nie będę kwiatem, co po suszy

Zwiędnie, opadnie, w pył się zamieni.

Nie będę ptakiem, co po podróży

Osiada w jednym miejscu na ziemi.

Będę jak ten wiatr, który chłodem koi,

Co podrywa do góry i osuszy każdą łzę.

Będę jak drzewo, co niewzruszone stoi,

Jest oparciem dla zmęczonych i daje cień.

Nie zważając na porażki i dawne waśnie,

Gdy przyjdziesz w potrzebie - podam ci dłoń.

Wiatrem, drzewem - to być człowiekiem właśnie,

Takim jak każdy, który przetrwał życiowy sztorm.

Utopia w kropli

W kropli marzeń zamknięty nasz świat:

W kropli marzeń bez zazdrości i wad.

Tam kochamy bez granic, bez wstydu,

Tam nie boimy się ludzi i ich dotyku.

Nie boimy się obcych i ich spojrzenia:

Tam żyjemy bez obaw, bez drżenia.

Wiesz, że nikt nigdy w tym miejscu cię nie oceni,

Nie będziemy na "lepszych" i "gorszych" dzieleni.

Tutaj chce się żyć: zasypiać i budzić,

Przeżywać każdą chwilę i o każdej mówić.

Nasza utopia w jednej kropli zawarta,

Rzeczywistością kompletnie niepoparta.

Pieskie życie

Chodź, mój przyjacielu! Rzucę ci piłeczkę,

Pójdziemy do parku, przebiegniemy przez rzeczkę.

Zamerdasz ogonem, ja podrapię cię po grzbiecie:

Tak wyglądają nasze wędrówki w lecie.

Gdy jesień nadejdzie, w liściach się zakopiesz,

Pogryziesz kasztany, w kałużę wpadniesz.

A gdy w zimie śnieg otuli wszystko wokoło,

Wtedy przez zaspy przebiegniemy wesoło.

Zrobimy w śniegu aniołki, pocałuję cię w nos,

A po powrocie do domu otulimy się w koc.

Na wiosnę będziesz zjadać świeżą trawę,

Biegać za kotami... Znam to doskonale!